E. Attention to causes and vulnerability factors
1. The mandate holders have been mindful that prevention of future trafficking must be based on a thorough and nuanced understanding of the root causes of this phenomenon, including the factors that make some people more vulnerable than others to exploitation related to trafficking. Such an understanding also helps to guide more effective responses, for example by helping to identify persons and groups at risk of trafficking and by shaping public and official understanding about how trafficking happens and why. Furthermore, attention to underlying causes helps to counteract the prevailing narrative in reporting on these issues, dominated by sensationalist stories about victims of trafficking, which routinely overlook the underlying social and economic factors that led to the violation of their human rights (A/67/261, para. 42).
2. During the first decade of the mandate, the mandate holders have consistently sought to identify those factors that contribute to increasing the vulnerability to trafficking of an individual or a group. The work of the mandate has revealed consistency across all regions and all manifestations of trafficking with regard to the factors that include human rights violations associated with (a) poverty and inequality, (b) migration and (c) discrimination, including through gender-based violence. Critically, there is almost never a single root cause; as the Special Rapporteur has noted, “it is the combination of multiple factors that may place certain individuals at a higher risk of being trafficked” (A/65/288, para. 26). The Special Rapporteur has maintained throughout that States have a legal obligation to work to prevent trafficking by addressing vulnerability. That obligation is part of international treaty law and has been regularly affirmed by the Human Rights Council and the General Assembly,[1][1] as well as by the human rights treaty bodies.
UN Special Rapporteur on Trafficking in Persons, Especially in Women & Children
Извор: WUNRN – 27.05.2014
[1][1] See, for example, General Assembly resolution 67/145, paras. 10–12 and 22 and Human Rights Council resolution14/2, para. 7 (g).
Women in the village of Svay Khleang, Cambodia, read a book about the ECCC's work. (Brendan Brady/IRIN)
ICTJ’s gender justice program seeks to promote truth, justice and accountability for gender-based human rights violations committed in the context of large-scale or systematic abuse.
Transitional justice refers to the set of judicial and non-judicial measures that have been implemented by different countries in order to redress the legacies of massive human rights abuses. These measures include criminal prosecutions, truth commissions, reparations programs, and various kinds of institutional reforms.
Gender-based violence is often a common element of conflict and authoritarian regimes. In these contexts, impunity for violations against women is pervasive. At the same time, women are often absent or underrepresented in efforts to address such abuse.
Despite increased international attention to the gender dimensions of conflict, gender justice concerns have yet to be integrated in many transitional justice initiatives. Recent examples of truth commission mandates, judicial opinions, and reparations programs have shown little regard for the distinct and complex nature of gender-based violations.
Овој извештај има за цел да даде информација за остварувањето на заштитната функција на КЗД, преку презентација на начинот на кој е постапувано во однос на претставките што членките на Мрежата ги доставија до КЗД во изминатите три години и три месеци.
Исто толку време постои и КЗД, па овој извештај се однесува на севкупното досегашно постапување на Комисијата во поглед на претставките доставени од Мрежата. И покрај краткиот период во кој функционира КЗД, веќе постојат голем број извештаи кои што се занимаваат со прашањето на ефикасното работење на Комисијата. Според тоа, овој извештај претставува прв обид да се направи своевидна анализа на тоа како КЗД одлучува во однос на претставките, односно како утврдува или не утврдува дискриминација во конкретни случаи. Заштитната улога на КЗД е нејзина основна дејност, па оттаму и потребата за своевидно квалитативно мерење на заштитната функција.
Притоа, овој извештај, нема за цел да претставува некаков репрезентативен резултат или севкупна квалитативна оценка за работењето на КЗД. Извештајот се фокусира исклучиво на искуството на Мрежата, остварено преку 24-те претставки доставени до КЗД.
Во извештајот ќе бидат презентирани главните тенденции кои осумте членки на Мрежата ги воочија преку својата заложба да ги заштитат правата на заедниците и на поединците со кои тие работат. Имајќи ја предвид структурата на членките на Мрежата, неизбежно е најголем дел од претставките да се однесуваат на маргинализираните заедници и нивните барања за заштита од дискриминација. Во овој извештај ќе доминираат искуствата добиени преку обиди да се заштитат правата на Ромите, ЛГБТИ популацијата (лезбејки, гејови, бисексуалци, трансродови и интерсексуалци), жените, лицата кои употребуваат дрога, ХИВ-позитивните лица, лицата со попреченост и други. Но, извештајот опфаќа и предмети или искуства кои не се однесуваат на маргинализираните заедници (особено оние кои се однесуваат на заштитата од дискриминација врз основа на политичката или етничката припадност).
Фактот дека во овој извештај пред сѐ доминираат барањата за заштита на различните маргинализирани групи, е уште една причина тој да не се гледа како слика за севкупното работење на КЗД, туку како сериозен показател за нејзиното работење во едно фокусирано поле.
Извештајот содржи голем број критики кон КЗД, но наше барање и наша цел е секоја критика да биде сфатена како конструктивна забелешка, насочена кон давање препораки за подобро работење на КЗД, а со тоа и постигнување повисок степен на заштита од дискриминација.
Мал дел од овој извештај ќе се однесува на активностите на Мрежата кои не се насочени кон КЗД, туку кон другите фактори во нашиот правен систем коишто треба да имаат улога на заштита од дискриминаторските практики. Тука, пред сѐ, мислиме на основните судови, на Уставниот суд и на Јавното обвинителство. Скромната интеракција на Мрежата со овие институции ќе биде кусо претставена кон крајот на извештајот.
21.05.2014
Two Members of the WG DAW posing with a group of women during a visit to Moldova.© OHCHR
The establishment of the Working Group by the Human Rights Council at its 15th session in September 2010 was a milestone on the long road towards women’s equality with men. Over the years, many constitutional and legal reforms to integrate women’s human rights fully into domestic law have occurred, but there remains insufficient progress. Discrimination against women persists in both public and private spheres in times of conflict and in peace. It transcends national, cultural and religious boundaries and is often fuelled by patriarchal stereotyping and power imbalances which are mirrored in laws, policies and practice.
The Working Group focus is to identify, promote and exchange views, in consultation with States and other actors, on good practices related to the elimination of laws that discriminate against women. The Group is also tasked with developing a dialogue with States and other actors on laws that have a discriminatory impact where women are concerned. It is also mandated to prepare a compendium of best practices related to the elimination of laws that discriminate against women or are discriminatory to women in terms of implementation or impact as well as to undertake a study on the way and means it can cooperate with States to fulfill their commitments in that regard.
The five member of the working group were appointed by the Human Right Council in March 2011 and assumed their functions on 1st May 2011.
Free Expression and Association are Key to Eliminating Homophobia and Transphobia, Say Experts in Joint Statement
GENEVA (15 May 2014) – Marking the International Day Against Homophobia and Transphobia (IDAHO-T), which will be commemorated on Saturday, 17 May, a group of international and regional human rights experts* call on States to end discrimination and address violations against lesbian, gay, bisexual, transgender and intersex (LGBTI) individuals and those who advocate for their rights. This is a joint statement by United Nations human rights experts, the Inter-American Commission for Human Rights, the African Commission on Human and Peoples’ Rights and the Organization for Security and Cooperation in Europe Representative on Freedom of the Media:
“In many parts of the world, lesbian, gay, bisexual, transgender and intersex (LGBTI) people face discrimination, stigmatization and acts of violence. Protecting and promoting the rights of LGBTI people to free expression, association, and peaceful assembly is crucial to end their discrimination and address the appalling human rights violations inflicted upon them. These are not only basic rights, but they are also essential in allowing individuals to claim other rights, in particular the rights to freedom from discrimination and equality before the law, and they can contribute to fostering public debate in society.
We condemn acts of retaliation, intimidation, or harassment in any sphere (whether public or private) based on a person’s manifestation or expression of their sexual orientation, gender identity or gender expression.
